Bevallingen, storm en fietsen

Opnieuw aan het eind van een chill weekend, neem ik even de tijd om een stukje te schrijven. Afgelopen week heeft Marije meegelopen op de NICU, waar ze onder andere aardig wat pasgeborenen met asfyxie (zuurstoftekort bij de geboorte) is tegengekomen. Dit soort baby's liggen vaak helemaal slap in hun bedje en hebben geen zuig of grijpreflex, waardoor ze enkel via een sonde gevoed kunnen worden. Ook hebben ze vaak epileptische aanvallen wat nog meer schade aanbrengt aan de hersenen. Ook bij een erg slechte prognose wordt het besluit om niet door te behandelen vaak pas laat genomen, omdat het ziekenhuis er een slechte reputatie door kan krijgen. Ouders brengen hun kind niet naar een ziekenhuis die de behandeling stopt en zo hun kind 'vermoordt'. Ik heb afgelopen week meegedraaid op maternity ward. Dit bestaat uit de zaal, waar zwangere vrouwen met klachten liggen en vrouwen na de bevalling (vaginaal of chirurgisch), en de verloskamers. Meestal begon de dag om 8 uur al met de visite, omdat de artsen op deze afdeling niet naar de worship/prayermeeting gaan. Ik wist dit pas na 3 dagen, dus heb maar 2 dagen visite meegelopen. Om 10:00 staan er soms electieve keizersnedes gepland, waar ik naartoe ging en mocht assisteren. Hierna sloot ik altijd aan bij de verloskundigen. De meeste zijn ontzettend aardig en lieten me alles doen als ik erom vroeg. Zo heb ik 8 bevallingen zelf gedaan, zo'n 15 vaginale onderzoeken, 10 infusen en katheters ingebracht en 2x rupturen mogen hechten na de bevalling. Het was fantastisch om zo praktisch bezig te kunnen zijn en zoveel te leren, maar ik was wel echt gesloopt na deze week. Woensdagavond hadden we een 'doctors party', omdat een arts met zwangerschapsverlof ging en er 2 nieuwe junior doctors waren begonnen. Iedereen had wat te eten meegenomen en het was ontzettend lekker en ook best wel gezellig. Afgelopen vrijdag was Marije jarig, dus zij heeft de hele donderdagavond stroopwafelcake en koekjes gebakken. Ik had een verpakte rolcake meegenomen uit nederland en kaarsjes die ze na de lunch heeft uitgeblazen. 's avonds hadden we een filmavond bij Emma, waar ook het Engelse echtpaar naartoe kwam. Emma bakt altijd koekjes of muffins die ze zelf niet opeet, dus we hadden echt een overvloed aan lekkers met Marije's baksels erbij. Ohjaa, Marije en ik zijn momenteel saampjes in het grote guesthouse, wat alle andere bewoners zijn ondertussen vertrokken. Aanstaande vrijdag komen er 5 nursing students uit Noord-Ierland, dus het is nu even stilte voor de storm. Over storm gesproken, dit weekend is het hier een soort Nederlandse herfst. We zouden zaterdag misschien weer meekunnen naar het zwembad, maar het stormde in de nacht enorm hard en we hebben de hele zaterdag in een trui en lange broek gelopen, omdat het gewoon fris was (waarschijnlijk nog wel 20 graden...). Het gezin dat ons mee had willen nemen naar het zwembad heeft ons toen maar uitgenodigd om te komen dineren, wat erg gezellig was. De man is bakker van beroep en had echt een heerlijk brood en een heerlijke taart als toetje gebakken. Dat bracht ons op het idee om vandaag zelf een brood proberen te bakken. Daar is Marije nu mee bezig. Vanochtend regende het niet meer en hebben we ons gewaagd aan een fietstocht van een uurtje. Er zijn hier aardig wat heuvels, dus het was toch wel echt een work-out. Daarna zijn we naar een kerk geweest, 20 minuutjes lopen vanaf het ziekenhuis, samen met Emma en Irene (een Ugandese nursing student). We waren de enige Mzungu's in de kerk en de kinderen staarden ons dan ook voor lange tijd aan. Het was een kerkdienst in Ugandese stijl. Tijdens de worship (die in het Luganda was) werd er vollop gedanst. De kinderen die vooraan dansten waren mega schattig. De preek was helaas slecht te volgen omdat de predikant al weer begon te praten voordat de tolk klaar was met vertalen. Ter afsluiting van de dienst gingen we hand in hand bidden voor Uganda; iedereen tegelijkertijd hardop en de sprekers door de microfoon, waarbij ze elkaar leken te willen overschreeuwen. Het was intens, maar heerlijk om zo de cultuur te mogen ervaren.

We zijn ondertussen op de helft van het coschap. De tijd vliegt voorbij. Gisteren zijn we begonnen met de voorbereidingen voor onze reis door Uganda. We hebben al een mooi plan gemaakt en een safari geboekt. Maar eerst nog even een paar weken genieten hier!

Tot volgende week! Siba Bulungi!