Vaarwel Uganda

De laatste blog schreef Marije toen we in Fort Portal waren en net een powershower hadden genomen onder een waterval. Ondertussen is het bijna 2 weken verder waarin een hele hoop is gebeurd. We hebben in fort portal nog een hike gemaakt naar de hotsprings aan de voet van de rewensory mountains. 3 australiërs gingen met ons mee, 1 bleek huisarts te zijn en de andere twee waren tevens medische studenten. Ze waren erg aardig en gaven ons hun regenjas/poncho toen het enorm begon te plenzen. Ook toen we bij de hotsprings aankwamen regende en onweerde het nog heel hard. De baden waren tot de rand toe gevuld met locals die van het warme water genoten. Ook wij verruilden onze natte kleding snel voor onze bikini’s, maar van erin springen was geen sprake want het water was ongeveer 50 graden. Het was een hele ervaring om in de stromende regen en kou bij een hete bron te zitten en het water over je heen te plenzen en er uiteindelijk ook helemaal in te gaan. Op zondag zijn we met de 12-jarige Jordan mee geweest naar de lokale kerkdienst die 3,5 uur duurde, waarvan driekwart van de tijd aan collectes werd besteed. Daarna hadden we Jordan en zijn vriendjes uitgenodigd om te komen zwemmen in het kratermeer dat aan onze lodge lag. Ze kwamen met een stuk of 6 en we hebben gezellig met hen gekletst onder het genot van onze kruidnoten.

Maandag reisden we af naar Lake Bunyonyi via Mbarara. We hebben tijdens deze reis met het grootste aantal passagiers in een matatu gezeten tot nu toe: 23 mensen en een kip. Bij Lake Bunyonyi sliepen we in een klein tentje wat al voor ons was opgezet. Het was erg rustig op het terrein, weinig toeristen. Wel leerden we daar Nika kennen, een meisje uit Slovenië dat vrijwilligerswerk deed in het schooltje. Helaas echter was het net vakantie voor de kinderen en had Nika nog 2 maanden in Uganda (ze wist vantevoren niet dat er vakantie zou zijn), dus was ze plannen aan het maken om te gaan reizen maar ze vond het moeilijk alleen. Daarom is ze uiteindelijk met ons meegegaan. Maar niet voordat we op Lake Bunyonyi uitgebreid hadden gekanoëd en zebra’s hadden gespot op het ‘diereneiland’. Op donderdag vertrokken we weer naar Kampala, dat was een lange vermoeiende busreis, omdat de bus op elke plek stopte waar iemand ook maar iets verkocht langs de weg. En dat soort plekken zijn er veel in Uganda. Uiteindelijk in Kampala op een boda naar het hostel gecrossd en nog wat gegeten in een restaurantje in de buurt. We moesten vroeg slapen wat de volgende dag werden we om 6 uur opgehaald om te gaan raften in Jinja. Nika had al geraft dus zij ging de stad verkennen. Voor het raften kregen we op een rustig stukje uitgebreid instructies over het peddelen, het in de boot duiken tijdens een rapid/waterval, hoe je imand weer in de boot trekt, wat te doen als de boot omslaat etc. De raftroute bestond uit 8 rapids (stroomversnellingen) en voor elke rapid kregen we specifieke instructies wat we moesten doen, bijvoorbeeld: “Eerst gaan we peddelen, daarna moeten jullie laag in de boot duiken en het touw vasthouden, dan terwijl je laag bent doorpeddelen en dan in de waterval houding, als de boot omslaat laat dan het touw los en probeer naar de rechterkant te zwemmen”. Zoals je kunt begrijpen waren de rapids best wel spannend. Bij de 3e rapid sloeg inderdaad de boot om en ondanks dat ons was gezegd het touw vast te blijven houden omdat er stenen waren, lukte mij dat niet. De stroming is echt enorm sterk daar dus ik werd over lange afstand meegesleurd door het water. Ik heb achteraf wat litertjes nijlwater opgehoest, maar verder was ik oké! Na daarna nog een keer uit de boot te vallen en een keer mijn peddel te verliezen, kwam ik tot de conclusie dat raften niet echt een talent van me is. Toen de groep bij de laatste rapid graag wilde omslaan, heb ik toen dus maar veilig vanaf de safeboat toegekeken, ik had genoeg water binnengekregen voor m’n leven, haha.

Na Jinja gingen we naar Sipi Falls, waar we eerst een koffietour hebben gedaan. Een lokale koffieboer heeft ons alles verteld over het productieproces van de koffiebonen. Hij liet ons alle stadia zien van de koffieplant. Hij vertelde dat het wel 3-5 jaar duurt voordat een koffieplant bonen produceert. Nu begrijp ik heel wat beter waarom koffie duur is. We hebben na de uitleg zelf de koffiebonen ontschild, geroosterd en gestampt (met heel veel hulp van de spierkracht van de gids) en daarna de koffie gedronken. Dat was heel lekker. De volgende dag hebben we een hike gedaan naar de Sipi Falls, dit zijn 4 watervallen die rondom het plaatsje Sipi liggen. Echter, halverwege had ik enorm veel spierpijn en voelde ik me niet goed, dus ben ik terug naar het hostel gegaan. Ik had de nacht ervoor waarschijnlijk koorts gehad, dus ik was wel bang dat ik echt ziek zou worden. Helaas gebeurde dat die middag ook, ik had 39.5 graden koorts. Dus Marije en ik gingen samen op een boda op weg naar het ziekenhuis. In de kliniek werden we door niemand minder behandeld dan Nelson Mandela! Jawel, dit was echt de naam van de clinical officer. Hij was net klaar met het eerste jaar van geneeskunde, maar had al de opleiding voor clinical officer gedaan dus werkte nu in zijn vakantie. We hebben nog lang gekletst toen we zaten te wachten voor de testuitslagen. Ik bleek gelukkig geen malaria te hebben, maar Mandela zei dat het misschien alleen nog in mijn lever kon zitten en nog niet in mijn bloed dus dat ik over 2 dagen nog een keer moest testen. Die nacht had ik meer dan 40 graden koorts dus we besloten dat we eerst naar Kampala zouden reizen en dan daar weer naar een kliniek zouden gaan. Maar wonder boven wonder voelde ik me rond de middag weer helemaal op en top. En ik ben daarna niet meer ziek geweest, waar ik echt heel dankbaar voor was. Nu achteraf weet ik dat veel mensen voor me hebben gebeden. De allerlaatste dag in Uganda hebben we besteed in een hostel aan de rand van Kampala waar ze een zwembad hadden. We hebben daar Emma (uit Kiwoko hospital) weer gezien en gesproken voordat ook zij naar huis vertrok, wat heel gezellig was. Ook hebben we afscheid genomen van Nika, die daarna doorging naar Murchinson falls. De rest van de tijd hebben we besteed aan het zwembad en de ligstoelen, waarop ik nog even zo voor het eind heerlijk ben verbrand.
‘S middags gingen we de koffers ophalen bij Karin en hebben we bij haar gegeten. Daarna vertrokken we naar Entebbe waar we een halve nacht in een hostel hebben besteedt om daarna om 02:30 te vertrekken naar het vliegveld.

We zijn blij dat we nu geen last meer hebben van alle mensen die iets aan je willen verkopen, alle mensen die Mzungu roepen als je langs komt, alle mannen die met je willen praten en de drukte van het verkeer.
Maar o, wat is Uganda een mooi land en wat gaan we de mooie natuur en dieren missen, de vriendelijkheid van de (meeste) mensen, de geur van de tropen, het mooie weer, de aapjes bij de hostels, de mooie zonsondergangen en sterrenhemels, de verschillende landschappen, het goedkope overheerlijke fruit en bovenal alle mooie mensen die we hebben ontmoet.

Vaarwel Uganda!